Sportowcy regularnie uczestniczą w rygorystycznych treningach i zawodach. Podczas gdy rutynowo rozciągają się i ćwiczą odpowiednio, aby zapobiec kontuzjom podczas uprawiania swojej specyficznej aktywności fizycznej, ciągłe i powtarzające się ruchy ciała często mogą powodować uszkodzenia lub obrażenia, a nawet rozwój pogarszającego się stanu, niezależnie od procesu, którego przestrzegają, aby uniknąć szkody. Ścięgno udowe kontuzje są uznawane za częste kontuzje wśród sportowców, szczególnie z powodu używania nóg w większości dyscyplin sportowych lub aktywności fizycznej.

Urazy ścięgna podkolanowego są dość powszechne u sportowców, a ryzyko ponownego urazu jest stosunkowo częste. Naukowcy odkryli, że w futbolu australijskim na poziomie elitarnym urazy ścięgna podkolanowego były najbardziej rozpowszechnionym typem urazu kontuzja sportowa co wymagało czasu z dala od zawodów. Naukowcy ustalili również, że najczęściej występują naciągnięcia mięśni niskiego stopnia, a następnie bardziej znaczące naderwania połączenia miotendinowego. Na szczęście wykazały one pozytywną reakcję na konserwatywną rehabilitację. Zerwania ścięgna podkolanowego są stosunkowo rzadkie, podobnie jak całkowite zerwania rozpoczynające się od ścięgna podkolanowego. Tego typu kontuzje sportowe mogą być wyniszczające.

Pęknięcia mięśni w postaci zerwania ścięgna podkolanowego były częściej zgłaszane w młodszej populacji z powodu niedojrzałej płytki wzrostowej nasadowej guza kulszowego u starszych dzieci i młodzieży. Zerwania ścięgna podkolanowego u dorosłych z całkowicie zrośniętymi guzami kulszowymi przyczyniają się do zerwania bliższego ścięgna ścięgna podkolanowego lub całkowitego złamania oderwanego guza kulszowego.

Natychmiastowa diagnoza po zastosowaniu odpowiednich metod leczenia zerwania guza kulszowego lub zerwania ścięgna jest w tym momencie niezbędna, ponieważ kilka osób, które były leczone nieoperacyjnie z powodu zerwania ścięgna podkolanowego, doświadczyło resztkowej utraty mocy. Dalsze powikłania zerwania ścięgna podkolanowego obejmują ból, osłabienie, skurcze podczas poruszania się i ból podczas siedzenia. Podobnie jak w przypadku większości zerwań ścięgien, leczenie urazu tak szybko, jak to możliwe, może przynieść lepsze wyniki niż opóźnianie leczenia. Według badań otrzymanie leczenia w ciągu czterech tygodni od urazu skutkowało lepszymi wynikami powrotu do zdrowia w porównaniu z tymi, którzy otrzymali leczenie po czterech tygodniach urazu.

Anatomia ścięgna podkolanowego i jego funkcji

Mięśnie ścięgna podkolanowego składają się z mięśnia dwugłowego uda, głowy długiej i krótkiej, mięśnia półścięgnistego i półbłoniastego. Wszystkie te mięśnie, z wyjątkiem głowy krótkiej mięśnia dwugłowego, przyczepiają się do guzowatości kulszowej. Mięsień dwugłowy krótkiej głowy rozpoczyna się wzdłuż kości udowej jednocześnie z linią aspera.

Na początku bliższym głowa długa mięśnia dwugłowego i mięsień półścięgnisty tworzą ścięgno, które przyczepia się do guzowatości kulszowej i mięśnia półbłoniastego.

Kiedy osoba przechodzi okres dojrzewania, wtórne centrum kostnienia w guzie kulszowym rozwija się bez fuzji aż do późnych lat nastoletnich lub wczesnych lat dwudziestych. W okresie między zrostem apofizy zwiększona siła trakcji może spowodować zwichnięcie ścięgna podkolanowego wzdłuż apofizy w wyniku osłabienia połączenia między kością a mięśniem. Po tym, jak kości zaczną dojrzewać, urazy w miejscu połączenia mięśniowo-ścięgnistego stają się częstsze.

Struktury ścięgna podkolanowego silnie kojarzą się z przejściem nerwu kulszowego wzdłuż górnej tylnej części uda. Poważny uraz mięśnia, który powoduje duży krwiak, może powodować zrosty w nerwie kulszowym i wokół niego, co może powodować komplikacje w ogólnej wydajności sportowca po procesie rehabilitacji. Ponadto nerw może ulec uszkodzeniu lub uszkodzeniu w wyniku zapalenia nerwu trakcyjnego, gdy brzuśiec mięśnia odsuwa się od nerwu. Ponadto u wielu sportowców komplikacje może powodować ucisk lub ucisk z powodu ciasnego pasma włóknistego znajdującego się dystalnie od guzowatości kulszowej. Radzenie sobie z oderwaniami ścięgna podkolanowego i innymi rodzajami urazów związanych z prawidłową funkcją i mobilnością nerwu kulszowego jest ważnym czynnikiem wpływającym na ogólny powrót do zdrowia.

 

 

Nierzadko zdarza się, że zerwania ścięgna podkolanowego obejmują tylko dwie głowy ścięgna podkolanowego, a nie wszystkie trzy. Są one identyfikowane jako częściowe wyrwania. Jest to bardziej powszechne, jeśli zerwania ścięgna podkolanowego są częściowe w miejscu, w którym obejmuje połączone ścięgno mięśnia dwugłowego uda i mięśnia półścięgnistego.

 

 

Mechanizm Urazu

Ze względu na anatomiczną budowę ścięgien podkolanowych mogą one być bardzo podatne na urazy lub kontuzje w obszarach, w których mięśnie i inne tkanki krzyżują się zarówno z biodrem, jak i kolanem, głównie ze względu na dużą dźwignię, która działa z biodrem podczas ruchów.

Najczęstszym mechanizmem urazu są wymuszone wyprosty kolana w pozycji zgięcia stawu biodrowego, podczas gdy mięsień jest poddawany dużemu i szybkiemu obciążeniu ekscentrycznemu. Siła jest prowadzona do połączenia mięśniowo-ścięgnistego. Często wynika to z nagłego i mocnego lądowania ze skoku, w którym kolano było zablokowane w wyproście, podczas kontaktu stopy w sprincie lub w nadmiernym i niekontrolowanym zgięciu stawu biodrowego, na przykład gdy noga wysuwa się spod ciała i przechodzi do zgięcia stawu biodrowego z wyprostowanym kolanem podczas uprawiania sportu lub aktywności fizycznej, takiej jak szpagaty do przodu, jazda na nartach wodnych i jazda na byku.

 

 

Niemniej jednak uznano, że aby ścięgna mogły pęknąć, przed zerwaniem ścięgna musiały rozwinąć się pewne zmiany zwyrodnieniowe. Hipoteza ta została zidentyfikowana u sportowców, u których dochodzi do zerwania ścięgna Achillesa i zerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Badacze powiązali te odkrycia z tym, dlaczego pęknięcia mięśniowo-ścięgniste w ścięgnach podkolanowych u młodych sportowców prawie nigdy nie występują, w jaki sposób zawodzą one na płytce wzrostu, a także wyjaśniają ich rosnącą częstotliwość u sportowców rekreacyjnych w średnim wieku.

Zwyrodnienie ścięgna następuje poprzez zmiany anatomiczne i biochemiczne w tkance ścięgna. Włókna kolagenowe ulegają dezorganizacji, zmienia się macierz wewnątrzkomórkowa, w ścięgnie powstają ogniska torbielowate i pojawia się hiperunaczynienie w obrębie ścięgna. Siły rozciągające i ściskające wywierane na ciało często mogą powodować te zwyrodnieniowe efekty. Siły napięcia powstają w wyniku szybkiego, ekscentrycznego obciążenia ścięgna ścięgna podkolanowego, gdy biodro jest szybko zginane. Siły ściskające występują, gdy pojedyncza anatomia guzowatości kości kulszowej naciska na ścięgno i tworzy strefę uderzenia. Powtarzające się i stałe siły rozciągające i ściskające następnie stopniowo ulegają degeneracji, ostatecznie słabnąc i pękając.

Ponadto, ze względu na bliskość mięśni ścięgna podkolanowego do nerwu kulszowego, który biegnie w dół każdej nogi od dolnej części pleców, pęknięcie ścięgna podkolanowego może również wpłynąć na ten kluczowy nerw. W rezultacie stan zapalny i obrzęk spowodowany urazem mięśni ścięgna podkolanowego i innych otaczających tkanek może uciskać nerw kulszowy, prowadząc do objawów rwy kulszowej. Rwa kulszowa jest powszechnie określana jako seria objawów, a nie pojedynczy uraz i stan. Dlatego sportowcy ze zerwaniami ścięgna podkolanowego mogą dodatkowo odczuwać objawy rwy kulszowej.

Zaatakowany sportowiec musi natychmiast zwrócić się o pomoc lekarską nie tylko w celu skutecznego leczenia urazów ścięgna podkolanowego, ale także w celu ustalenia obecności rwy kulszowej i prawidłowego zdiagnozowania, czy inny rodzaj urazu lub stan podstawowy może powodować ból nerwu kulszowego oprócz zerwania ścięgna podkolanowego.

 

 

Objawy urazu ścięgna podkolanowego

Sportowcy z zerwaniem ścięgna podkolanowego często opisują doświadczanie ciężkich i wyniszczających objawów po urazie. Wielu sportowców zgłasza ból jako nagły strzał wraz ze słyszalnym trzaskiem. Większość osób ze zerwaniem ścięgna podkolanowego jest ostrożna na dotkniętej chorobą kończynie i niechętnie dźwiga pełny ciężar obciążonej kończyny. Zerwanie ścięgna podkolanowego powodujące rwę kulszową może powodować ból wraz z uczuciem drętwienia i mrowienia, promieniującym wzdłuż dolnej części pleców, pośladków i ud. Ponadto w niektórych przypadkach urazu u sportowca może rozwinąć się zespół bólu mięśniowo-powięziowego, zaburzenie powodujące ból mięśni w pozornie niepowiązanych obszarach ciała.

Kiedy chory sportowiec odwiedza pracownika służby zdrowia, takiego jak kręgarz, fizjoterapeuta lub inny specjalista, podczas badania, można wyczuć wyczuwalny ubytek poniżej guza kulszowego i często można zaobserwować utratę konturu ścięgna podkolanowego. Te jednak generalnie zależą od wielkości pośladków i wszelkiej pośredniej tkanki tłuszczowej, co może utrudniać bezpośrednie badanie palpacyjne i wizualizację. Specjaliści opieki zdrowotnej zwykle opisują znaczne przebarwienie mięśnia ścięgna podkolanowego kilka dni po wystąpieniu urazu.

Dalsza ocena sportowców ze zerwaniami ścięgna podkolanowego wykazała osłabienie zarówno izolowanego zgięcia kolana, jak i pojedynczego wyprostu biodra, a także zgłaszany ból. Zakres ruchu danej osoby jest znacznie ograniczony z powodu objawów, a chodzenie z utykaniem może być powszechne, ponieważ osoba ta może nie być w stanie udźwignąć ciężaru przez uszkodzony mięsień.

Jeśli właściwa pomoc medyczna zostanie opóźniona, ponieważ uraz wydaje się być związany z mięśniami, a sportowiec wierzy, że może się sam wyleczyć, osoba może doświadczyć zaniku mięśni ścięgna podkolanowego z powodu nieużywania.

Obrazowanie

Podstawowe zdjęcia rentgenowskie i tomografia komputerowa nie przyniosą korzystnych wyników, chyba że doszło do wyrwania ścięgna podkolanowego z guzowatości kulszowej.

Obrazowanie ultrasonograficzne może być przydatne, jednak dalsze badania dotyczące jego czułości i swoistości wymagają dalszych badań.

MRI jest preferowaną metodą, gdy podejrzewa się pęknięcie ścięgna podkolanowego, ponieważ szczegóły tkanek miękkich są dobrze widoczne na MRI, podkreślając poziom retrakcji ścięgna, jak również wszelkie zakłócenia nerwu kulszowego. Ponadto MRI można wykorzystywać na wszystkich etapach rehabilitacji do oceny zdolności gojenia ścięgna.

 

 

Uraz ścięgna podkolanowego: Typowe urazy sportowe

 

Leczenie i pielęgnacja uszkodzeń ścięgna podkolanowego

Procedury leczenia urazów ścięgna podkolanowego od dawna uważane są za kontrowersyjne, niezależnie od tego, czy skutecznie naprawiają, czy nie naprawiają uszkodzenia lub urazu. Zaproponowano wiele kryteriów, które mają pomóc pracownikom służby zdrowia, takim jak między innymi kręgarze i fizjoterapeuci, w ustaleniu, czy sportowcy, u których doszło do zerwania ścięgna podkolanowego, mogą wymagać operacji.

Po pierwsze, oderwanie kostne musi być cofnięte o więcej niż 2 cm. Po drugie, we wszystkich 3 ścięgnach muszą występować całkowite naderwania z retrakcją lub bez, a na koniec częściowe naderwania zgłaszające bolesne i objawowe pomimo długotrwałego leczenia zachowawczego to niektóre z kryteriów, które dana osoba musi spełnić, aby zasygnalizować potrzebę operacji.

Jednak niektóre częściowe lub całkowite zerwania ścięgna podkolanowego na ogół wymagają jakiejś formy leczenia operacyjnego u zdecydowanej większości sportowców, głównie ze względu na obawy dotyczące resztkowej utraty siły i mocy.

Przypadki, w których częściowe zerwanie ścięgna podkolanowego może wymagać leczenia operacyjnego, nadal pozostają w pełni niejasne. W niektórych przypadkach częściowe pęknięcie można prawidłowo zregenerować dzięki zabiegom zachowawczym, ale jeśli ból i inne objawy utrzymują się po dłuższym okresie rehabilitacji, naprawa częściowego pęknięcia środkami operacyjnymi może prowadzić do pozytywnych wyników.

Interwencja chirurgiczna w przypadku zerwania ścięgna podkolanowego

Procedura chirurgiczna naprawy zerwanych ścięgien podkolanowych jest następująca: Najpierw kontaktuje się mięsień ścięgna podkolanowego z tylnym nacięciem rozpoczynającym się w fałdzie pośladkowym. Nacięcie może rozciągać się na odległość 10 cm, aby specjalista mógł w pełni uzyskać dostęp do cofniętego ścięgna ścięgna podkolanowego. Umiejscowienie nerwu skórnego tylnego i nerwu kulszowego w stosunku do pacjenta zostanie zwizualizowane, a wszelkie zrosty w tym miejscu można ostrożnie usunąć w procesie znanym jako neuroliza. Neuroliza jest prawie zawsze niezbędna, jeśli operacja została opóźniona z powodu błędnej diagnozy lub po nieudanych procedurach leczenia zachowawczego. Jeśli zostanie wykryty krwiak, zostanie on usunięty.

Następnie umieszcza się końcówkę proksymalnego ścięgna na guzie kulszowym, podobnie jak cofnięte ścięgno, które będą umieszczone blisko zgiętego kolana, aby zmniejszyć rozciągnięcie ścięgna podkolanowego. Następnie zostaną one naprawione szwami Ethibond i taśmami Merselene. Jeśli ścięgno zostało wyrwane, zostanie ono zakotwiczone tytanową śrubą samogwintującą.

Stabilność naprawy chirurgicznej ocenia się poprzez bierne zgięcie kolana pod kątem 45 stopni w celu wytworzenia napięcia w mięśniach i ścięgnach. Pozwala to specjaliście na analizę bezpieczeństwa zakresu ruchu poszczególnych osób w trakcie zabiegu, tak aby ćwiczenia rehabilitacyjne i rozciągające mogły wcześnie mieścić się w bezpiecznych zakresach. Ponadto pozwoli to uniknąć długotrwałego unieruchomienia, które, jak wykazano, prowadzi do znacznej atrofii, a także utraty siły i zasięgu w pooperacyjnych naprawach ścięgna podkolanowego.

Jeśli urazy ścięgna podkolanowego są skutecznie leczone wcześnie, potrzeba pooperacyjnej ortezy zgięcia kolana na ogół nie jest konieczna, ale jeśli operacja została opóźniona, może być wymagana pooperacyjna orteza zgięcia kolana.

Kilku badaczy podjęło próbę endoskopowej naprawy zerwanych ścięgien podkolanowych, stwierdzając, że ta procedura może przynieść więcej korzyści, takich jak minimalizacja tkanki bliznowatej, lepsza wizualizacja ścięgna podkolanowego, zmniejszenie ilości krwawienia i lepsza ochrona pęczka nerwowo-naczyniowego.

Wyniki pooperacyjne

Większość badań dotyczących wyników naprawy ścięgna podkolanowego poprzez operację zapewniającą powrót siły i funkcji jednostki wykazała, że ​​​​oczekiwanie, że sportowiec powróci do pełnej siły w ścięgnie podkolanowym po chirurgicznym naprawie ścięgna podkolanowego, może być nierozsądne. Chociaż siła i funkcja ścięgna podkolanowego mogą być zmniejszone, w większości przypadków sportowiec może z powodzeniem powrócić do poziomu rywalizacji przed kontuzją.

Naukowcy odkryli, że wśród osób, u których ścięgna ścięgna podkolanowego zostały naprawione za pomocą zabiegów chirurgicznych, 80 procent z nich powróciło do uprawiania sportu lub aktywności fizycznej na poziomie sprzed urazu. Co więcej, siła izotoniczna ścięgna podkolanowego osoby powróciła do średnio 84 procent, podczas gdy wytrzymałość ścięgna podkolanowego powróciła do średnio 89 procent. Ponadto naukowcy odkryli, że 90 procent urazów ścięgna podkolanowego, które obserwowali, powróciło do poziomu aktywności sportowej lub fizycznej sprzed urazu. Wszystkie z nich zgłosiły doskonałe wyniki w testach czynnościowych i izokinetycznych, które wykazały, że siła ścięgna podkolanowego powróciła do 83 procent po sześciu miesiącach w porównaniu z 56 procentami na poziomie przed operacją. Na koniec naukowcy przedstawili ocenione wyniki siedmiu osób, które przeszły operację naprawczą i doszli do wniosku, że średni czas, w którym doświadczyli przywrócenia funkcji, wynosił 8.5 miesiąca. W ciągu sześciu miesięcy procedur operacyjnych w porcie sześć z siedmiu osób powróciło do poziomu funkcji sprzed operacji.

Urazy ścięgna podkolanowego są częstym powikłaniem, które występuje u różnych sportowców. Podczas gdy objawy urazu mogą się różnić w zależności od ciężkości problemu, często zgłasza się, że urazy ścięgna podkolanowego mogą powodować objawy rwy kulszowej. Nerw kulszowy rozciąga się od dolnej części pleców, w dół pośladków i ud, dlatego uszkodzenie lub uraz nóg może ogólnie wpływać na nerwy i otaczające je tkanki.

Aby uzyskać więcej informacji, napisz do nas dr Jimenez lub skontaktuj się z nami 915-850-0900 .

Źródło za pośrednictwem Scoop.it: www.elpasobackclinic.com

Dr Alex Jimenez

 

 

POPULARNY TEMAT: EXTRA EXTRA: Nowy PUSH 24 / 7®? Centrum fitness