Jedną z najbardziej rozpowszechnionych przyczyn bólu krzyża i rwy kulszowej może być kompresja korzeni nerwowych w dolnej części pleców z przepukliny dysku lędźwiowego lub zerwana tarcza w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Typowe objawy dysków przepuklinowych lędźwiowych obejmują różne nasilenie bólu, skurcze mięśni lub skurcze, rwę kulszową i osłabienie nóg, a także utratę prawidłowej funkcji nóg. Chociaż te mogą nie wydawać się blisko związane ze sobą, lędźwiowy przepuklina dysku może również wpływać na kręgosłup szyjny, objawiając objawy migreny i bóle głowy. Celem poniższych artykułów jest edukacja pacjentów i wykazanie związku między bólem migreny a dyskiem przepuklinowym lędźwiowym, a następnie omówienie leczenia tych dwóch wspólnych stanów.

 

Krytyczny przegląd stosowania terapii manualnej w przypadku zaburzeń bólowych głowy: rozpowszechnienie, profile, motywacje, komunikacja i samoocena skuteczności

 

Abstrakcyjny

 

Tło

 

Pomimo rozszerzenia konwencjonalnych metod leczenia bólu głowy, wielu cierpiących na częste nawracające choroby głowy szuka pomocy poza placówkami medycznymi. Celem niniejszej pracy jest ocena badań nad częstością stosowania terapii manualnych przez pacjentów w leczeniu bólu głowy i kluczowych czynników związanych z tą populacją pacjentów.

 

Metody

 

W tym krytycznym przeglądzie recenzowanej literatury zidentyfikowano prace 35 przedstawiające wyniki nowych badań empirycznych dotyczących częstości występowania, profili, motywacji, komunikacji i zgłaszanej samodzielnie skuteczności terapii manualnej wśród osób z zaburzeniami głowy.

 

Efekt

 

Podczas gdy dostępne dane były ograniczone, a badania miały znaczne ograniczenia metodologiczne, stosowanie terapii manualnej wydaje się być najpowszechniejszym niemedycznym zabiegiem stosowanym w leczeniu częstych nawracających bólów głowy. Najczęstszym powodem wyboru tego rodzaju leczenia było uzyskanie ulgi w bólu. Podczas gdy wysoki odsetek tych pacjentów prawdopodobnie kontynuuje jednoczesną opiekę medyczną, około połowa może nie ujawniać stosowania tego leczenia swojemu lekarzowi.

 

wnioski

 

Istnieje potrzeba bardziej rygorystycznych badań w zakresie zdrowia publicznego i usług zdrowotnych, aby ocenić rolę, bezpieczeństwo, wykorzystanie i koszty finansowe związane z leczeniem manualnym bólu głowy. Główni dostawcy usług opieki zdrowotnej powinni pamiętać o stosowaniu tego bardzo popularnego podejścia do zarządzania bólem głowy w celu ułatwienia bezpiecznej, skutecznej i skoordynowanej opieki.

 

Słowa kluczowe: Ból głowy, Migrena, Ból głowy z napięciami, Cervicogenic bóle głowy, Terapia manualna, Fizjoterapia, Chiropraktyka, Osteopatia, Masaż

 

Tło

 

Współwystępowanie napięciowego bólu głowy i migreny jest bardzo częste [1]. Odpowiednio są to drugie i trzecie najczęstsze zaburzenia na świecie, przy czym migrena zajmuje siódme miejsce na świecie pod względem szczególnej przyczyny niepełnosprawności [2] i szesnastą najczęściej diagnozowaną chorobę w USA [3]. Te częste, nawracające bóle głowy stanowią znaczne obciążenie dla zdrowia osobistego, finansów i wydajności pracy osób cierpiących na migrenę [3–5], której migrena jest dodatkowo powikłana współistniejącymi chorobami sercowo-naczyniowymi i psychicznymi [6, 7].

 

Profilaktyczne leczenie migreny obejmuje leki przeciwbólowe, przeciwdrgawkowe, przeciwdepresyjne i beta-blokery. Profilaktyczne leczenie napięciowych bólów głowy może obejmować leki przeciwbólowe, NLPZ, leki zwiotczające mięśnie i toksynę botulinową, a także leki przeciwdrgawkowe i przeciwdepresyjne. Chociaż profilaktyczne leczenie farmakologiczne jest skuteczne w przypadku znacznej części chorych, zaburzenia związane z bólem głowy są nadal zgłaszane jako niedodiagnozowane i niedostatecznie leczone w warunkach medycznych [8–16], a inne badania wskazują, że osoby cierpiące na tę chorobę mogą zaprzestać długotrwałego stosowania leków zapobiegawczych na ból głowy [9–17]. XNUMX, XNUMX].

 

Istnieje wiele nielekowych metod zapobiegania bólom głowy. Należą do nich terapie psychologiczne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, trening relaksacyjny i biofeedback EMG (elektromiografia). Ponadto dostępna jest akupunktura, suplementacja żywieniowa (m.in. magnez, B12, B6 i koenzym Q10) oraz fizykoterapia. Stosowanie terapii fizykalnych jest znaczące, a jedno z niedawnych ogólnoświatowych badań wykazało, że fizjoterapia jest najczęściej stosowaną „alternatywną lub uzupełniającą metodą leczenia” bólów głowy w wielu krajach [18]. Jedną z najczęstszych interwencji fizjoterapeutycznych w leczeniu bólu głowy jest terapia manualna (MT), [19–21], którą tutaj definiujemy jako leczenie obejmujące „manipulację kręgosłupa (powszechnie wykonywaną przez kręgarzy, osteopatów i fizjoterapeutów), stawy i kręgosłup mobilizacja, masaż leczniczy i inne terapie manipulacyjne i oparte na ciele” [22].

 

Pozytywne wyniki odnotowano w wielu badaniach klinicznych porównujących MT z grupą kontrolną [23–27], innymi terapiami fizykalnymi [28–30] i aspektami opieki medycznej [31–34]. Potrzebne są jednak dalsze badania wysokiej jakości, aby ocenić skuteczność MT w leczeniu częstych nawracających bólów głowy. Ostatnie systematyczne przeglądy randomizowanych badań klinicznych dotyczących MT w profilaktyce migreny wskazują na szereg istotnych niedociągnięć metodologicznych i potrzebę przeprowadzenia większej liczby badań wysokiej jakości, zanim będzie można wyciągnąć jakiekolwiek jednoznaczne wnioski [35, 36]. Niedawne przeglądy badań dotyczących MT dotyczących napięciowego bólu głowy i szyjnopochodnego bólu głowy wykazują ostrożność w zgłaszaniu pozytywnych wyników i wskazują na silną potrzebę dalszych, solidnych badań [37–41]. Pomimo ograniczonych dowodów klinicznych nie przeprowadzono krytycznej oceny znaczącego stosowania MT w populacjach osób cierpiących na ból głowy.

 

Metody

 

Celem tego badania jest przedstawienie z recenzowanej literatury; 1) częstość występowania MT w leczeniu typowych nawracających bólów głowy i czynników 2) związanych z tym zastosowaniem w kilku kluczowych tematach. W przeglądzie zidentyfikowano również kluczowe obszary, które warto przeprowadzić w dalszych badaniach w celu lepszego informowania o praktyce klinicznej, wychowawcach i polityce zdrowotnej w tym obszarze.

 

Wnętrze

 

Dokonano kompleksowego przeszukania recenzowanych artykułów opublikowanych w języku angielskim w latach 2000–2015, zawierających nowe wyniki badań empirycznych dotyczących kluczowych aspektów stosowania MT wśród pacjentów z migrenowymi i niemigrenowymi bólami głowy. Przeszukiwane bazy danych to MEDLINE, AMED, CINAHL, EMBASE i EBSCO. Kluczowymi słowami i wyrażeniami były: „ból głowy”, „migrena”, „pierwotny ból głowy”, „cefalgia”, „przewlekły ból głowy” ORAZ „terapia manualna”, „manipulacje kręgosłupa”, „terapia manipulacyjna”, „mobilizacja kręgosłupa”, „chiropraktyka”, „osteopatia”, „masaż”, „fizjoterapia” lub „fizjoterapia” ORAZ następnie do dodatkowych wyszukiwań względem poprzednich terminów użyto słów „częstość”, „wykorzystanie” lub „profil”. Przeszukiwaniu bazy danych towarzyszyło ręczne przeszukiwanie czołowych, recenzowanych czasopism. Wszyscy autorzy uzyskali dostęp do recenzowanej literatury (danych) i wnieśli wkład do analizy.

 

Ze względu na to, że przegląd został objęty przeglądem, wykluczono literaturowe raporty z randomizowanych prób kontrolnych i podobnych projektów badań klinicznych, a także artykuły oznaczone jako listy, korespondencja, artykuły wstępne, opisy przypadków i komentarze. Przeprowadzono dalsze wyszukiwania bibliografii w zidentyfikowanych publikacjach. Wszystkie zidentyfikowane artykuły zostały sprawdzone i tylko ci, którzy zgłosili nowe wyniki badań empirycznych dotyczących stosowania MT w bólach głowy u dorosłych, zostali włączeni do przeglądu. Artykuły zidentyfikowane i wybrane do przeglądu były manuskryptami badawczymi, głównie w ramach badań epidemiologicznych i ekonomiki zdrowia. W przeglądzie uwzględniono artykuły zgłaszające stosowanie MT w połączeniu z innymi terapiami, ale tylko w przypadku, gdy pacjenci z MT obejmowali dużą część (jak stwierdzono) w badanej populacji. Wyniki zostały zaimportowane do Endnote X7 i usunięto duplikaty.

 

Wyniki wyszukiwania, analizy i ocena jakości

 

Rysunek 1 przedstawia proces wyszukiwania literatury. Wstępne wyszukiwanie pozwoliło zidentyfikować 3286 artykułów, z których 35 spełniało kryteria włączenia. Informacje z każdego artykułu zebrano w tabeli przeglądowej (Tabela 1), aby podsumować wnioski z uwzględnionych artykułów. Informacje przedstawiono w ramach dwóch wybranych grup bólów głowy i w ramach każdego zawodu MT – chiropraktyki, fizjoterapii, osteopatii i masażu – tam, gdzie dostępne były wystarczające szczegóły.

 

 

 

Ocenę jakości artykułów wskazanych do przeglądu przeprowadzono przy użyciu systemu punktacji jakości (Tabela 2) opracowanego w celu krytycznej oceny literatury zdrowotnej wykorzystywanej do określenia częstości występowania i częstości występowania problemów zdrowotnych [42], zaadaptowanego na podstawie podobnych badań [43–45] . Ten system punktacji miał zastosowanie do większości projektów badań obejmujących ankiety i ustrukturyzowane wywiady oparte na ankietach (29 z 35 artykułów), ale nie miał zastosowania do niewielkiej liczby uwzględnionych badań opartych na dokumentacji klinicznej, analizie wtórnej lub cechach praktyka.

 

 

Dwóch odrębnych autorów (CM i JA) niezależnie przeszukiwali i ocenili artykuły. Uzyskane wyniki zostały porównane, a wszelkie różnice zostały dokładniej omówione i rozwiązane przez wszystkich autorów. Wynik jakości każdego odpowiedniego artykułu podano w tabeli 3.

 

 

Efekt

 

Kluczowe ustalenia zawarte w 35 artykułach pogrupowano i oceniono, stosując podejście krytycznego przeglądu zaadaptowane z poprzednich badań [46, 47]. W oparciu o ograniczone informacje dostępne na temat innych rodzajów bólu głowy, wyniki częstości występowania są zgłaszane w ramach jednej z dwóch kategorii – albo jako „migrena” w przypadku artykułów opisujących badania, w których populacja składała się głównie lub całkowicie z pacjentów z migreną, albo jako „ból głowy” w przypadku artykułów, w których populacja badana składała się głównie z innych typów bólu głowy (w tym napięciowych bólów głowy, klasterowych bólów głowy, szyjnopochodnego bólu głowy) i/lub w przypadku których rodzaj bólu głowy nie został jasno określony. W dziesięciu artykułach przedstawiono wyniki analizujące częstość występowania samej kategorii „migrena”, w 18 pracach przedstawiono wyniki analizujące częstość występowania samej kategorii „ból głowy”, a w trzech artykułach przedstawiono wyniki w obu kategoriach. W oparciu o charakter dostępnych informacji, dostawcy terapii manualnej sklasyfikowali powszechność stosowania. Wyodrębnione dane zostały następnie przeanalizowane i zsyntetyzowane w czterech kategoriach tematycznych: częstość występowania; profil i motywacje stosowania MT; jednoczesne stosowanie i kolejność stosowania dostawców leków przeciwbólowych; oraz samoopisowa ocena wyników leczenia MT.

 

Częstość stosowania MT

 

Trzydzieści jeden z recenzowanych artykułów, w których wykorzystano minimalną wielkość próby (>100), zgłosiło ustalenia dotyczące rozpowszechnienia używania MT. Częstość stosowania chiropraktyki u osób cierpiących na migrenę wahała się od 1.0 do 36.2% (średnia: 14.4%) w populacji ogólnej [19–21, 48–52] i od 8.9 do 27.1% (średnia: 18.0%) w poradni leczenia bólu głowy populacji pacjentów [53, 54]. Częstość stosowania chiropraktyki u osób zgłaszanych jako ból głowy wahała się od 4 do 28.0% (średnia: 12.9%) w populacji ogólnej [20, 48, 51, 55–57]; wahał się od 12.0 do 22.0% (średnia: 18.6%) w populacjach pacjentów klinik bólu głowy/bólu [58–60] i od 1.9 do 45.5% (średnia: 9.8%) w populacji pacjentów chiropraktycznych [61–69].

 

Częstość stosowania fizjoterapii u osób z migreną wahała się od 9.0 do 57.0% (średnia: 24.7%) w populacji ogólnej [19, 20, 48, 52] i od 4.9 do 18.7% (średnia: 11.8%) w obrębie Ból głowy-klinika populacje pacjentów [54, 70]. Częstość stosowania fizjoterapii w przypadku osób zgłaszanych jako ból głowy wynosiła od 12.2 do 52.0% (średnia: 32.1%) w populacji ogólnej [20, 48] i od 27.8 do 35.0 %% (średnia: 31.4%) w populacjach kliniki bólu / bólu [60, 70].

 

Stosowanie masażu w przypadku osób cierpiących na migrenę wahało się od 2.0 do 29.7% (średnia: 15.6%) w populacji ogólnej [49, 50, 71] i od 10.1 do 56.4% (średnia: 33.9%) w populacjach klinik leczenia bólu głowy [53, 54, 72, 73]. Stosowanie masażu/akupresury u osób zgłaszanych jako ból głowy w populacjach pacjentów klinik bólu głowy/bólu wahało się od 12.0 do 54.0% (średnia: 32.5%) [58–60, 70].

 

Osteopatia dla osób z migreną została zgłoszona jako 1% w populacji ogólnej [49]; jako 2.7% w populacji pacjentów z bólem głowy-kliniki [53] i jako 1.7% w populacji pacjentów z osteopatią [74]. W przypadku bólu głowy częstość występowania wynosiła 9% w populacji bólu głowy / bólu w klatce piersiowej [60] i wahała się od 2.7 do 10.0% (średnia: 6.4%) w populacjach pacjentów z osteopatią [74, 75].

 

Łączna częstość występowania stosowania MT we wszystkich zawodach MT dla osób z migreną wahała się od 1.0 do 57.0% (średnia: 15.9%) w populacji ogólnej; wahał się od 2.7 do 56.4% (średnia: 18.4%) w populacjach pacjentów cierpiących na ból głowy-kliniki i został zgłoszony jako 1.7% w jednej populacji pacjentów z MT. Łączna częstość występowania stosowania MT we wszystkich zawodach MT w przypadku osób zgłaszanych jako ból głowy wynosiła od 4.0 do 52.0% (średnia: 17.7%) w populacji ogólnej; wahał się od 9.0 do 54.0% (średnia: 32.3%) w populacjach pacjentów z bólem głowy-kliniki i od 1.9 do 45.5% (średnia: 9.25%) w populacjach pacjentów z MT.

 

Profil i motywacje do wykorzystania przez MT

 

Chociaż nie podano profili społeczno-demograficznych pacjentów w populacjach bólów głowy stosujących wyłącznie MT, kilka badań przedstawia te ustalenia, gdzie użytkownicy MT stanowili znaczny odsetek niemedycznych metod leczenia bólu głowy stosowanych w badanej populacji (zakres 40–86% : średnio 63%). Chociaż wyniki różniły się w zależności od poziomu dochodów [58, 70] i poziomu wykształcenia [70, 72, 73], w tej grupie pacjentów częściej byli starsi [70, 72], kobiety [20], częściej występowały choroby współistniejące schorzeń [58, 70, 76] i większą częstość wcześniejszych wizyt lekarskich [20, 58, 70] w porównaniu z grupą niestosującą leku. Ogólnie rzecz biorąc, w tej grupie odnotowano wyższy poziom chronicznego bólu głowy lub niepełnosprawności związanej z bólem głowy w porównaniu z osobami niebędącymi użytkownikami [20, 54, 58, 70, 72, 77].

 

W kilku badaniach przeprowadzonych na populacjach klinik leczenia bólu głowy opisano motywacje pacjentów do stosowania uzupełniających i alternatywnych metod leczenia bólu głowy, przy czym użytkownicy MT stanowili znaczną część badanej populacji (zakres 40–86%: średnia 63%) [58, 70, 72, 78]. Z tych badań najczęstszą motywacją zgłaszaną przez pacjentów była chęć złagodzenia bólu głowy, co stanowiło 45.4% – 84.0% (średnia: 60.5%) odpowiedzi. Drugą najczęstszą motywacją były obawy pacjentów dotyczące „bezpieczeństwa lub skutków ubocznych” leczenia farmakologicznego bólu głowy, stanowiące 27.2–53.0% (średnia: 43.8%) odpowiedzi [58, 70, 72]. „Niezadowolenie z opieki medycznej” stanowiło 9.2–35.0% (średnia: 26.1%) odpowiedzi [58, 70, 72].

 

W ograniczonej liczbie recenzowanych prac (wszystkie z Włoch) podano źródło skierowania lub zalecenia do MT w celu leczenia bólu głowy [53, 58, 59]. Z tych badań odsetek skierowań od lekarza pierwszego kontaktu do kręgarza wynosił od 50.0 do 60.8% (średnia: 55.7%), skierowania od znajomych/krewnych wahały się od 33.0 do 43.8% (średnia: 38.7%), a samorekomendacja wahała się od 0 do 16.7% (średnia: 5.6%). Na terapię masażu skierowanie od lekarza pierwszego kontaktu wahało się od 23.2 do 50.0% (średnia: 36.6%), skierowanie od znajomych/krewnych od 38.4 do 42.3% (średnia: 40.4%), a samorekomendacja od 7.7 do 38.4% ( średnia: 23.1%). W przypadku akupresury odsetek skierowań od lekarza pierwszego kontaktu wahał się od 33.0 do 50.0% (średnia: 41.5%), skierowanie od znajomych/krewnych zgłaszano jako 50%, a samorekomendacja wahała się od 0 do 16.6% (średnia: 8.3%). Jedno z badań wykazało występowanie osteopatii, gdzie skierowanie zarówno od lekarza rodzinnego, jak i znajomych/krewnych zgłoszono jako 42.8%, a samorekomendację – 14.4%. Ogólnie rzecz biorąc, najwyższy odsetek skierowań w ramach tych badań pochodził od lekarzy pierwszego kontaktu do kręgarzy z powodu przewlekłego napięciowego bólu głowy (56.2%), klasterowego bólu głowy (50%) i migreny (60.8%).

 

Jednoczesne stosowanie i kolejność używania dostawców bólu głowy i powiązana komunikacja użytkowników MT

 

W kilku badaniach opisano jednoczesne stosowanie leków przeciwbólowych z terapiami uzupełniającymi i alternatywnymi. W badaniach, w których największy odsetek populacji pacjentów stanowili użytkownicy MT (zakres 57.0–86.4%: średnia 62.8%) [58, 70, 78] jednoczesne korzystanie z opieki medycznej wahało się od 29.5% do 79.0% (średnia: 60.0%) populacji pacjentów cierpiących na ból głowy.

 

Badania te dostarczają dalszych informacji na temat poziomu nieujawniania przez pacjentów lekarzom informacji na temat stosowania MT w leczeniu bólu głowy. Nieujawnianie informacji wahało się od 25.5 do 72.0% (średnia: 52.6%) populacji pacjentów, przy czym najczęstszą przyczyną nieujawniania informacji było to, że lekarz „nigdy nie pytał”, wahało się od 37.0 do 80.0% (średnia: 58.5%) . Na kolejnym miejscu uplasowało się przekonanie pacjentów, że „dla lekarza nie było to ważne” lub „to nie jego sprawa”, wahające się od 10.0 do 49.8% (średnia: 30.0%). W dalszej kolejności pojawiło się przekonanie, że „lekarz nie zrozumie” lub „odradzi” takie leczenie, wahające się od 10.0 do 13.0% (średnia: 11.5%) [53, 77].

 

Jedno duże międzynarodowe badanie donosiło o zamawianiu typowego dostawcy opieki nad bólem głowy poprzez porównanie ustaleń między kilkoma krajami dotyczących pacjentów z migreną [21]. Opiekunowie podstawowej opieki zdrowotnej, a następnie neurolodzy zostali uznani za pierwszych i drugich dostawców leczenie migreną dla prawie wszystkich badanych krajów. Jedynym wyjątkiem był Australia, gdzie ci z przewlekłą migreną wybrali kręgarstwo jako typowych dostawców z równą częstotliwością do neurologów (14% dla obu), podczas gdy ci z epizodyczną migreną wybrali kręgarstwo z większą częstotliwością do neurologów (13% versus 5%). Porównawczo, kręgarze wybrani zostali jako typowy dostawca dla osób z przewlekłą migreną o 10% w USA i Kanadzie, 1% w Niemczech i 0% w Wielkiej Brytanii i Francji. Kręgarze zostali wybrani jako typowy dostawca dla osób z epizodyczną migreną przez 7% w USA, 6% w Niemczech, 4% w Kanadzie i przez 1% w Wielkiej Brytanii i Francji.

 

Samodzielne zgłaszanie skuteczności leczenia skojarzonego

 

Kilka badań populacyjnych dotyczących bólu głowy i klinik bólu dostarcza wyników potwierdzających samodzielnie zgłaszaną skuteczność leczenia bólu głowy związanego z MT. W przypadku chiropraktyki samoocena pacjentów dotycząca częściowo skutecznej lub w pełni skutecznej ulgi w bólu głowy wahała się od 27.0 do 82.0% (średnia: 45.0%) [53, 58–60, 78]. W przypadku terapii masażem deklaracje pacjentów dotyczące częściowo skutecznego lub w pełni skutecznego złagodzenia bólu głowy wahały się od 33.0 do 64.5% (średnia: 45.2%) [53, 58, 60, 73, 78], a w przypadku akupresury – od 33.4 do 50.0% (średnia: 44.5%) [53, 58, 59]. W przypadku osteopatii i fizjoterapii w jednym badaniu skuteczność wyniosła odpowiednio 17 i 36% [60].

Po zsumowaniu wyników dla wszystkich zawodów MT, raportowanie MT jako częściowo lub w pełni skutecznej wahało się od 17.0 do 82.0% (średnia 42.5%) [53, 58–60, 73, 78]. Ponadto jedno badanie populacji ogólnej dostarcza wyników dotyczących zgłaszanej przez samych pacjentów skuteczności chiropraktyki i fizjoterapii wynoszącej odpowiednio 25.6 i 25.1% dla osób z pierwotnym przewlekłym bólem głowy oraz odpowiednio 38 i 38% dla osób z wtórnym przewlekłym bólem głowy [79].

 

Dyskusja

 

Niniejszy dokument stanowi pierwszy krytyczny przegląd integracyjny dotyczący częstości występowania i kluczowych czynników związanych z zastosowaniem leczenia MT w przypadku bólów głowy w recenzowanej literaturze. Podczas gdy ograniczenia metodologiczne badań i brak danych uniemożliwiają sformułowanie mocnych wniosków, odkrycia te zwiększają świadomość zagadnień istotnych dla decydentów, pedagogów, dostawców bóle głowy i przyszłych badań.

 

Nasz przegląd wykazał, że użycie MT było ogólnie wyższe w populacjach klinik leczących ból głowy w porównaniu z populacjami ogólnymi. Jednakże korzystanie z usług poszczególnych dostawców MT różni się w zależności od regionu i jest to prawdopodobnie spowodowane wieloma czynnikami, w tym różnicami w dostępie publicznym, finansowaniem opieki zdrowotnej i dostępnością dostawców MT. Na przykład stosowanie fizjoterapii w przypadku niektórych typów bólów głowy może być stosunkowo częstsze w niektórych częściach Europy [20, 60], podczas gdy korzystanie z usług kręgarzy w przypadku niektórych typów bólów głowy może być stosunkowo wyższe w Australii i USA [19, 21]. Ogólnie rzecz biorąc, częstość stosowania MT w leczeniu bólu głowy wydaje się być znaczna i prawdopodobnie jest to najpowszechniejszy rodzaj fizjoterapii stosowany w leczeniu bólu głowy w wielu krajach [19–21, 49]. Potrzebnych jest więcej wysokiej jakości badań epidemiologicznych, aby zmierzyć częstość stosowania MT wśród różnych typów i podtypów bólów głowy, zarówno w populacji ogólnej, jak i populacjach klinicznych.

 

Poza częstością występowania dane są bardziej ograniczone w odniesieniu do tego, kto, jak i dlaczego pacjenci cierpiący na ból głowy szukają MT. Jednak z dostępnych informacji wynika, że ​​potrzeby zdrowotne pacjentów z bólem głowy z grupy MT mogą być bardziej złożone i interdyscyplinarne w porównaniu z tymi, które są wykonywane wyłącznie w ramach zwykłej opieki medycznej. Odkrycia socjodemograficzne sugerują, że użytkownicy MT i innych terapii uzupełniających i alternatywnych mają wyższy poziom niepełnosprawności i przewlekłości bólu głowy w porównaniu do osób nie będących użytkownikami. To odkrycie może korelować z wyższą częstością występowania użytkowników MT w populacjach bólów głowy-kliniki i historią częstszych wizyt lekarskich. Może to również mieć wpływ na przyszłe projekty próbne MT zarówno pod względem doboru uczestników badania z wewnątrz klinicznych ustawień klinicznych na zewnątrz, jak i decyzji o testowaniu pojedynczych interwencji MT w porównaniu z MT w połączeniu z innymi interwencjami.

 

Ograniczone informacje sugerują, że powszechne jest stosowanie pluralistycznego podejścia do stosowania medycznego i niemedycznego leczenia bólu głowy, takiego jak MT. Podczas gdy wyniki sugerują, że MT jest poszukiwany najczęściej w celu uzyskania ulgi w bólu głowy, dowody potwierdzające skuteczność MT w łagodzeniu bólu głowy są nadal ograniczone. Dostawcy MT muszą pamiętać o jakości dowodów na dane interwencje w danym schorzeniu głowy i informować pacjentów, gdzie dostępne są bardziej skuteczne lub bezpieczniejsze interwencje. Konieczna jest większa liczba badań, aby ocenić te terapie indywidualnie i poprzez podejścia multimodalne oraz badania obejmujące długoterminową obserwację.

 

Informacje ograniczone do Włoch sugerują, że skierowanie od lekarzy rodzinnych na leczenie bólu głowy z powodu MT może być powszechne w niektórych regionach, a jest mniej prawdopodobne, że będzie szeroko rozpowszechnione, biorąc pod uwagę kwestię nieujawniania pacjentom przez lekarzy w odniesieniu do stosowania tego leczenia w innych badaniach. Wysokiej jakości opieka zdrowotna wymaga otwartej i przejrzystej komunikacji między pacjentami i dostawcami oraz między samymi usługodawcami. Nieujawnienie może niekorzystnie wpłynąć na postępowanie medyczne, jeśli niereagujący pacjenci wymagają dalszych badań diagnostycznych [80] lub wdrożenia bardziej skutecznego podejścia do zarządzania bólem głowy [81] lub uniemożliwia dyskusję w okolicznościach, w których MT może być przeciwwskazane [82]. Podstawowi dostawcy bóle głowy mogą odnieść korzyść ze szczególnej uwagi na możliwość nieujawniania niemedycznych metod leczenia bólu głowy. Otwarta dyskusja pomiędzy dostawcami i pacjentami dotycząca stosowania MT w bólach głowy i związanych z tym wynikach może poprawić ogólną opiekę nad pacjentem.

 

Przyszłe badania

 

Pomimo silnej potrzeby przeprowadzania bardziej wysokiej jakości badań w celu oceny skuteczności MT jako leczenia bólu głowy, zasadnicze zastosowanie MT zwraca uwagę na potrzebę dalszych badań w zakresie zdrowia publicznego i usług zdrowotnych w tym obszarze zarządzania bólem głowy. Potrzeba tego rodzaju badań została zidentyfikowana w ostatnim globalnym raporcie na temat korzystania z zasobów opieki zdrowotnej związanych z bólem głowy [18]. Dalsze informacje mogą prowadzić do poprawy polityki zdrowotnej i świadczenia usług opieki zdrowotnej.

 

W wielu krajowych badaniach zgłaszających korzystanie z opieki zdrowotnej związanej z bólami głowy [3, 5, 83–85] znaczne wykorzystanie terapii fizykalnych, takich jak MT, zostało niedostatecznie odnotowane. Niezależnie od tego, rola fizjoterapii w leczeniu bólu głowy jest nadal oceniana, często w ramach głównego nurtu i zintegrowanych metod leczenia bólu głowy [86–89]. Kontynuacja tych badań może pogłębić naszą wiedzę na temat skuteczności i wyników związanych z bardziej multidyscyplinarnym podejściem do leczenia bólu głowy.

 

Oprócz tego istnieje potrzeba dalszych badań, aby zrozumieć ścieżki korzystania z opieki zdrowotnej związane z tymi pacjentami, którzy stosują MT w zarządzaniu bólem głowy. Niewiele wiadomo na temat socjodemograficznego tła, rodzajów bólów głowy, stopnia niepełnosprawności głowy i chorób współistniejących, które są częstsze w tej populacji pacjentów. Z kolei takie informacje mogą dostarczyć wglądów, które mogą być cenne dla podejmowania decyzji klinicznych przez dostawcę i edukacji dostawcy.

 

Ograniczenia

 

Projekt i wnioski z naszego przeglądu mają wiele ograniczeń. Projekt przeglądu był ograniczony poprzez przeszukiwanie wyłącznie czasopism anglojęzycznych. W rezultacie niektóre badania na ten temat mogły zostać pominięte. Chociaż system punktacji jakości przyjęty na potrzeby tego przeglądu wymaga dalszej weryfikacji, zebrane przez nas dane były ograniczone ze względu na niską lub umiarkowaną jakość dostępnych artykułów, która wynosiła średnio 6.4 na 10 punktów (Tabela 3). Niska punktacja była w dużej mierze spowodowana poważnymi problemami metodologicznymi i małą liczebnością próby związaną z większością zebranych artykułów. Duża część danych na ten temat miała charakter niejednorodny (ankiety telefoniczne, pocztowe i wywiady bezpośrednie). Brakowało zatwierdzonych kwestionariuszy dla lekarzy i pacjentów, umożliwiających zgłaszanie wyników, np. pytań dotyczących częstości występowania, w przypadku których stosowane ramy czasowe wahały się od „obecnie”, „ostatnie 12 miesięcy” do „kiedykolwiek”.

 

Dane dotyczące rozpowszechnienia stosowania MT w bólach głowy były ograniczone w szczególności w poszczególnych populacjach dostawców MT w porównaniu z danymi znajdowanymi w populacji ogólnej i populacjach bólów głowy-kliniki. W wielu badaniach oceniano zastosowanie MT w bólach głowy bez identyfikowania typów bólu głowy. Tylko jedno badanie w obrębie populacji MT zgłosiło odsetek pacjentów zgłaszających się z powodu samej migreny (osteopatia). Częstość stosowania MT w bólach głowy odnotowano najczęściej w badaniach populacyjnych pacjentów chiropraktycznych, jednak informacje były ograniczone na temat rodzajów bólu głowy. Nie znaleźliśmy żadnych badań opisujących częstość występowania pacjentów cierpiących na ból głowy w obrębie populacji pacjentów leczonych za pomocą fizjoterapii lub terapii masażem przy użyciu naszych wyszukiwanych słów.

 

Brak danych dotyczących niektórych tematów wymagał dostarczenia wyników połączonych z użytkownikami innych niemedycznych dostawców bóle głowy. Dane w wielu regionach geograficznych były bardzo ograniczone, a najbardziej ograniczone dane dotyczyły źródła skierowania do dostawców cierpiących na ból głowy z powodu MT (trzy artykuły z Włoch). Ograniczenia te wspierają wezwanie do skoncentrowania większej liczby badań wyłącznie w obrębie populacji MT i różnych obszarów regionalnych, zanim można będzie wyciągnąć mocniejsze wnioski.

 

Wnioski

 

Potrzeby osób cierpiących na bóle głowy mogą być złożone i wielodyscyplinarne. Oprócz badań klinicznych potrzebne są dalsze wysokiej jakości badania w zakresie zdrowia publicznego i usług zdrowotnych, aby zmierzyć i zbadać szereg kwestii mających znaczenie dla dostarczania i stosowania MT w leczeniu bólu głowy. Ponieważ potrzeby wielu osób cierpiących na nawracające bóle głowy nadal pozostają niezaspokojone, klinicyści powinni zachować świadomość stosowania MT i pozostać otwarci na dyskusję na temat tego podejścia do leczenia bólu głowy, aby zapewnić większe bezpieczeństwo, skuteczność i koordynację leczenia bólu głowy.

 

Podziękowania

 

Nie dotyczy.

 

Finansowanie

 

Badania te nie otrzymały żadnego specjalnego grantu od żadnej agencji finansującej w sektorze publicznym, komercyjnym lub non-profit, podczas gdy pierwszy autor tego artykułu otrzymał stypendium doktoranckie udostępnione przez Australijskie Stowarzyszenie Chiropractorów.

 

Dostępność danych i materiałów

 

Nie dotyczy (wszystkie dane podano w artykule).

 

Wkład autorów

 

CM, JA i DS zaprojektowali papier. CM przeprowadził wyszukiwanie literatury, zbieranie i selekcję danych. CM i DS zapewniły analizę i interpretację. CM i JA napisały szkice. Wszyscy autorzy przyczynili się do krytycznej recenzji i treści intelektualnych. Wszyscy autorzy przeczytali i zatwierdzili końcowy manuskrypt.

 

Konkurujące interesy

 

Autorzy oświadczają, że nie mają konkurencyjnych interesów.

 

Zgoda na publikację

 

Nie dotyczy.

 

Zatwierdzenie etyki i zgoda na udział

 

Nie dotyczy.

 

Uwaga wydawcy

 

Springer Nature pozostaje neutralny w odniesieniu do roszczeń jurysdykcyjnych w opublikowanych mapach i powiązaniach instytucjonalnych.

 

Skróty

 

• MT Terapia manualna
• EMG Elektromiografia

 

Informacje o dostawcy

 

Ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5364599/

 

Wgląd doktora Alexa Jimeneza

Szokujące 15% populacji cierpi na migrenę, stan osłabiający, który wpływa na zdolność jednostki do angażowania się w codzienne czynności. Chociaż dzisiaj są one często źle rozumiane przez badaczy, uważam, że ból migreny może być objawem znacznie większego problemu zdrowotnego. Dyski przepuklinowe lędźwiowe lub zerwane dyski w odcinku lędźwiowym kręgosłupa są częstą przyczyną bólu krzyża i rwy kulszowej. Kiedy miękki, żelopodobny środek lędźwiowej przepukliny dysku ściska nerwowe korzenie niskiego grzbietu, może powodować objawy bólu i dyskomfortu, drętwienia i osłabienia kończyn dolnych. Co więcej, przepuklina dysku lędźwiowego może zaburzyć strukturę i funkcję całego kręgosłupa, wywołując objawy wzdłuż kręgosłupa szyjnego, które mogą ostatecznie wywołać migrenę. Ludzie, którzy ciągle odczuwają ból migrenowy, często muszą ostrożnie obchodzić swój dzień w nadziei, że uniknie się blasku kolejnego bolesnego epizodu. Na szczęście dostępne są liczne metody leczenia bólu migrenowego i lędźwiowych dróg przepuklinowych, które pomagają w poprawie, a także w radzeniu sobie z objawami. Inne opcje leczenia można również rozważyć przed zabiegami chirurgicznymi.

 

Leczenie chirurgiczne a leczenie bezoperacyjne w przypadku przepukliny dysku lędźwiowego: wyniki ośmiu lat badań klinicznych u pacjentów z kręgosłupem (SPORT)

 

Abstrakcyjny

 

Projekt badania

 

Współbieżne prospektywne randomizowane i obserwacyjne badania kohortowe.

 

Cel

 

Aby ocenić wyniki 8-roku operacji w porównaniu do opieki nieoperacyjnej.

 

Podsumowanie danych w tle

 

Chociaż randomizowane badania wykazały niewielkie krótkotrwałe różnice na korzyść chirurgii, długoterminowe wyniki porównania leczenia chirurgicznego do nieoperacyjnego pozostają kontrowersyjne.

 

Metody

 

Kandydaci operacyjni z potwierdzoną obrazowaniem lędźwiowego międzykręgowego przepukliny krążka spełniającego kryteria kwalifikacyjne SPORT włączeni w prospektywne randomizowane (uczestnicy 501) i kohorty obserwacyjne (uczestnicy 743) w klinikach kręgosłupa 13 w amerykańskich stanach 11. Interwencje były standardową otwartą dysektomią w porównaniu do zwykłej opieki nieoperacyjnej. Głównymi punktami końcowymi były zmiany w stosunku do linii bazowej w skalach SF-36 Bodily Pain (BP) i Physical Function (PF) oraz zmodyfikowany indeks Oswestry Disability Index (ODI - AAOS / Modems) ocenione w 6 tygodni, 3 i 6 miesięcy, a co roku odtąd.

 

Efekt

 

Korzyści z operacji chirurgicznej dostrzegano w analizach intencji leczenia dla randomizowanej kohorty dla wszystkich pierwotnych i wtórnych wyników innych niż status zawodowy; jednak przy rozległym nieprzestrzeganiu zaleceń dotyczących leczenia (49% pacjentów przypisanych do leczenia nieoperacyjnego poddanych operacji w porównaniu z 60% pacjentów przydzielonych do operacji) te obserwowane efekty były stosunkowo niewielkie i nieistotne statystycznie dla pierwotnych wyników (BP, PF, ODI ). Co ważne, ogólne porównanie wyników wtórnych było istotnie większe w przypadku operacji w analizie intencji leczenia (kłopoty z rwą kulszową [p> 0.005], satysfakcja z objawów [p> 0.013] i samoocena poprawy [p> 0.013]) w długoterminowej obserwacji. Analiza w stanie leczonym wykazała klinicznie znaczące efekty leczenia chirurgicznego w odniesieniu do podstawowych parametrów końcowych (średnia zmiana zabieg chirurgiczny vs. nieoperacyjny; efekt leczenia; 95% CI): BP (45.3 vs. 34.4; 10.9; 7.7 do 14); PF (42.2 w porównaniu z 31.5; 10.6; 7.7 do 13.5) i ODI (? 36.2 w porównaniu z? 24.8;? 11.2;? 13.6 do? 9.1).

 

Wnioski

 

Starannie wybrani pacjenci, którzy przeszli operację przepukliny krążka lędźwiowego, osiągnęli większą poprawę niż pacjenci nieleczeni operacyjnie; w obu grupach (operacyjnych i nieoperacyjnych) wystąpiła niewielka lub żadna degradacja od 4 do 8.

 

Słowa kluczowe: SPORT, przepuklina krążka międzykręgowego, operacja, opieka nieoperacyjna, wyniki

 

Wprowadzenie

 

Dyskektomia lędźwiowa w celu złagodzenia rwy kulszowej u pacjentów z przepukliną krążka międzykręgowego (IDH) jest dobrze zbadanym i powszechnym wskazaniem do operacji kręgosłupa, jednak częstość tej operacji wykazuje znaczne zróżnicowanie geograficzne.[1] Kilka randomizowanych badań i duże prospektywne kohorty wykazały, że operacja zapewnia szybszą ulgę w bólu i zauważalny powrót do zdrowia u pacjentów z przepukliną dysku.[2-6] Wpływ operacji na długoterminowe wyniki pozostaje mniej jasny.

 

W klasycznej ocenie RCT w porównaniu z nieoperacyjnym leczeniem lędźwiowego IDH, Weber i in. wykazali większą poprawę w grupie operacyjnej w 1 roku, która była statystycznie istotna; w 4-u nastąpiła również większa poprawa w zakresie chirurgii, chociaż nie była statystycznie istotna, ale nie było widocznej różnicy w wynikach w 10. [2] Jednakże, wielu pacjentów w grupie nieoperacyjnej przeszło w tym czasie operację, komplikując interpretacja wyników długoterminowych. Badanie kręgosłupa lędźwiowego Maine, prospektywna kohorta obserwacyjna, wykazało większą poprawę w ciągu jednego roku w grupie chirurgicznej, która zwężała się z upływem czasu, ale pozostała znacznie większa w grupie chirurgicznej z powodu rwącej rwy kulszowej, funkcji fizycznej i zadowolenia, ale nie różniła się od pracy lub Wyniki dotyczące niepełnosprawności. [3] W niniejszym artykule przedstawiono wyniki badania 8-rok z badania wyników leczenia pacjentów kręgosłupa (SPORT) w oparciu o kontynuację obserwacji z randomizowanych i obserwacyjnych kohort przepukliny krążka międzykręgowego.

 

Metody

 

Projekt badania

 

SPORT to randomizowane badanie z kohortą jednoczesnej obserwacji przeprowadzone w 11 stanach USA w 13 ośrodkach medycznych prowadzących multidyscyplinarne praktyki w zakresie kręgosłupa. Komitety osób biorących udział w badaniu w każdej uczestniczącej instytucji zatwierdziły standardowy protokół zarówno dla kohort obserwacyjnych, jak i randomizowanych. Kryteria włączenia i wyłączenia pacjentów, interwencje badawcze, pomiary wyników i procedury kontrolne opisano już wcześniej.[5–8].

 

Populacja pacjentów

 

Mężczyźni i kobiety kwalifikowali się, jeśli mieli objawy i potwierdzające oznaki radikulopatii lędźwiowej utrzymujące się przez co najmniej sześć tygodni, przepuklinę dysku na odpowiednim poziomie i stronie w badaniu obrazowym i zostali uznani za kandydatów do leczenia chirurgicznego. Treść opieki nieoperacyjnej przed włączeniem do badania nie została z góry określona w protokole.[5–7] Szczegółowe kryteria włączenia i wykluczenia podano w innym miejscu.[6,7]

 

Pielęgniarka badawcza w każdym miejscu zidentyfikowała potencjalnych uczestników, zweryfikowała uprawnienia i wykorzystała wspólny film decyzyjny w celu ujednolicenia rejestracji. Uczestnikom zaoferowano uczestnictwo w randomizowanym badaniu lub kohorcie obserwacyjnej. Rekrutacja rozpoczęła się w marcu 2000 i zakończyła się w listopadzie 2004.

 

Interwencje studyjne

 

Operacją była standardowa otwarta dyskektomia z badaniem zajętego korzenia nerwowego.[7,9] Protokół nieoperacyjny obejmował „zwykłą opiekę”, która obejmowała co najmniej: aktywną fizjoterapię, edukację/poradnictwo z instruktażem ćwiczeń w domu oraz -steroidowe leki przeciwzapalne, jeśli są tolerowane. Leczenie nieoperacyjne było indywidualizowane dla każdego pacjenta i monitorowane prospektywnie.[5–8].

 

Środki badania

 

Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były Skale Bólu Ciała (BP) i Skali Funkcjonalnej (SF) badania SF-36 Zdrowia [10] i AAOS / Modemy wersji Wskaźnika Niepełnosprawności Oswestry (ODI) [11] mierzonej w 6 tygodni, 3 i 6 miesięcy, a następnie co roku. Jeśli operacja była opóźniona ponad sześć tygodni, dodatkowe dane uzupełniające otrzymano 6 tygodni i 3 miesięcy po operacji. Drugorzędne wyniki obejmowały poprawę zgłaszaną przez pacjenta; status pracy; zadowolenie z aktualnych symptomów i opieki, [12] i nasilenie rwy kulszowej mierzone indeksem rytmu kulszowego [13,14] Efekt leczenia zdefiniowano jako różnicę średnich zmian od linii bazowej pomiędzy grupami operacyjnymi i nieoperacyjnymi.

 

Rozważania statystyczne

 

We wstępnych analizach porównano średnie i proporcje wyjściowych charakterystyk pacjentów między kohortami zrandomizowanymi i obserwacyjnymi oraz między początkowymi ramionami leczenia indywidualnej i połączonej kohorty. Zakres brakujących danych i odsetek pacjentów poddawanych operacji obliczono według ramienia leczenia dla każdej zaplanowanej wizyty kontrolnej. Wyjściowe predyktory czasu do leczenia chirurgicznego (w tym zmiany leczenia) w obu kohortach określono za pomocą modelu stopniowej proporcjonalnej regresji hazardów z kryterium włączenia p <0.1 do wejścia i p> 0.05 do wyjścia. Predyktory brakujących wizyt kontrolnych w odstępach rocznych do 8 lat zostały określone oddzielnie za pomocą krokowej regresji logistycznej. Podstawowe cechy, które przewidywały operację lub opuszczoną wizytę w dowolnym momencie, zostały następnie wprowadzone do podłużnych modeli głównych wyników. Te, które pozostały istotne w podłużnych modelach wyniku, zostały uwzględnione jako dostosowujące zmienne towarzyszące we wszystkich kolejnych modelach regresji podłużnej, aby skorygować o potencjalne zakłócenia z powodu błędu selekcji leczenia i brakujących wzorców danych. [15] Ponadto we wszystkich modelach wyników podłużnych uwzględniono wynik wyjściowy, ośrodek, wiek i płeć.

 

W pierwotnych analizach porównano leczenie chirurgiczne i nieoperacyjne, stosując zmiany od wartości wyjściowej w każdym badaniu kontrolnym, z zastosowaniem mieszanego modelu regresji wzdłużnej obejmującego losowy indywidualny efekt, w celu uwzględnienia korelacji między powtarzanymi pomiarami w obrębie osobników. Randomizowana kohorcja była początkowo analizowana na zasadzie zamiaru leczenia [6] Z uwagi na krzyżowanie przeprowadzono dodatkowe analizy w oparciu o faktycznie otrzymane leczenie. W tych analizach traktowanych as, wskaźnik leczenia był zmienną w czasie, co pozwalało na różne czasy operacji. Czasy obserwacji mierzono od zapisów do analizy zamiaru leczenia, podczas gdy w analizie potraktowanej jako leczenie mierzono czasy obserwacji od początku leczenia (tj. Czas operacji dla grupy chirurgicznej i czas leczenia). rekrutację do grupy nieoperacyjnej) oraz wyjściowe zmienne zmienne zostały zaktualizowane do obserwacji bezpośrednio poprzedzającej operację. Procedura ta powoduje włączenie wszystkich zmian od linii bazowej przed zabiegiem chirurgicznym w oszacowaniach nieoperacyjnego efektu leczenia i wszystkich zmian po operacji w oszacowaniach efektu chirurgicznego. Sześciopunktowe skale rwy kulszowej i wyniki binarne analizowano za pomocą modeli podłużnych opartych na uogólnionych równaniach szacunkowych [16] z liniowymi i logitowymi funkcjami, odpowiednio, z zastosowaniem tych samych definicji analizy potraktowanych intencją i dostosowanych jako traktowanych, co wyniki pierwotne. Kohorty z randomizacją i obserwacją analizowano w celu wytworzenia oddzielnych oszacowań leczenia w zależności od leczenia. Wyniki te porównywano za pomocą testu Walda, aby jednocześnie przetestować wszystkie kolejne wizyty pod kątem różnic w oszacowanych efektach leczenia pomiędzy dwiema kohortami. [15] Końcowe analizy łączyły kohorty.

 

Aby ocenić dwa ramiona leczenia we wszystkich okresach czasu, ważoną w czasie średnią wyników (pole pod krzywą) dla każdej traktowanej grupy obliczono stosując oszacowania dla każdego okresu czasu z modeli regresji wzdłużnej i porównano stosując test Walda. . [15]

 

Szacunki Kaplan-Meiera dotyczące częstości powtórnych operacji w 8 latach zostały obliczone dla kohort randomizowanych i obserwacyjnych i porównane za pomocą testu log-rank. [17,18]

 

Obliczenia wykonano przy użyciu procedur SAS PROC MIXED dla danych ciągłych i PROC GENMOD dla wyników binarnych i innych niż normalne (SAS wersja 9.1 Windows XP Pro, Cary, NC). Istotność statystyczną zdefiniowano jako p <0.05 w oparciu o dwustronny test hipotezy bez korekt dokonanych dla wielokrotnych porównań. Dane do tych analiz zbierano do 4 lutego 2013 r.

 

Efekt

 

Ogólnie, uczestnicy 1,244 SPORT z przepuklinami krążka międzykręgowego byli zapisani (501 w randomizowanej kohorcie i 743 w kohorcie obserwacyjnej) (Figura 1). W randomizowanej kohorcie 245 przydzielono do leczenia chirurgicznego, a 256 do leczenia nieoperacyjnego. Spośród osób zrandomizowanych do operacji, 57% miał operację przez 1 rok i 60% przez 8 lat. W grupie randomizowanej do opieki nieoperacyjnej, 41% pacjentów operowanych było przez 1 rok i 48% przez 8 lat. W kohorcie obserwacyjnej pacjenci 521 początkowo wybrali operację, a pacjenci 222 początkowo zdecydowali się na opiekę nieoperacyjną. Z tych, którzy początkowo wybierają operację, 95% otrzymał operację przez rok 1; w 8 12 dodatkowych pacjentów przeszedł operację pierwotną. Spośród tych, którzy zdecydowali się na leczenie nieoperacyjne, 20% miał operację przez 1 rok i 25% przez 8 lat. W obu kohortach łącznie pacjenci 820 otrzymali operację w pewnym momencie podczas pierwszych 8 lat; 424 (34%) pozostał nieczynny. W ciągu 8 1,192 (96%) oryginalnych zarejestrowanych ukończył co najmniej wizytę kontrolną 1 i został włączony do analizy (randomizowana kohorty: 94% i obserwacyjna kohorty 97%); 63% początkowych zarejestrowanych dostarczyło dane w wieku 8 ze stratami spowodowanymi przerwaniami, nieodebranymi wizytami lub zgonami (rysunek 1).

 

 

Charakterystyka pacjenta

 

Charakterystykę wyjściową opisano wcześniej i podsumowano w Tabeli 1. [5,6,8] W połączonych kohortach średni wiek ogółem wynosił 41.7 lat, a mężczyzn było nieco więcej niż kobiet. Ogólnie rzecz biorąc, kohorty randomizowane i obserwacyjne były podobne. Jednakże pacjenci w kohorcie obserwacyjnej wykazywali większą wyjściową niepełnosprawność (wyższe wyniki ODI), częściej woleli operację, częściej oceniali swój problem jako pogłębiający się i nieco częściej mieli deficyty czucia. Pacjenci poddani operacji w trakcie badania byli: młodsi; mniejsze prawdopodobieństwo, że będę pracować; częściej zgłasza, że ​​pobiera wynagrodzenie pracownicze; miał silniejszy wyjściowy ból i ograniczenia funkcjonalne; mniej chorób stawów i innych chorób współistniejących; większe niezadowolenie ze swoich objawów; częściej w momencie zapisania oceniali swój stan jako pogarszający się; i częściej wolały operację. U pacjentów poddawanych operacji częściej występowały dodatnie wyniki testu prostej nogi, a także częstsze były deficyty neurologiczne, czuciowe i motoryczne. Radiograficznie wykazano, że ich przepukliny częściej występowały na poziomie L4–5 i L5–S1 i były umiejscowione tylno-bocznie.

 

 

Leczenie chirurgiczne i komplikacje

 

Ogólne leczenie chirurgiczne i powikłania były podobne w obu kohortach (tabela 2). Średni czas operacji był nieco dłuższy w randomizowanej kohorcie (80.5 minuta randomizowane vs. obserwacje 74.9 minut, p = 0.049). Średnia utrata krwi to 75.3cc w randomizowanej kohorcie vs. 63.2cc w obserwacyjnym, p = 0.13. Tylko pacjenci 6 wymagali całkowitej transfuzji śródoperacyjnej. Nie było śmiertelności okołooperacyjnej. Najczęstszym powikłaniem operacyjnym było uszkodzenie łzy (połączone 3% przypadków). Ponowna operacja wystąpiła w połączonym 11% przypadków przez 5 lat, 12% przez 6 lat, 14% przez 7 lat i 15% przez 8 lat po operacji. Wskaźniki reoperacji nie różniły się istotnie pomiędzy kohortami randomizowanymi a obserwacyjnymi. Osiemdziesiąt siedem operacji powtórnych 119 odnotowało rodzaj ponownej operacji; około 85% tych (74 / 87) zostało wymienionych jako nawracające przepukliny na tym samym poziomie. Jedna śmierć nastąpiła w ciągu 90 dni po operacji związanej z operacją serca w innej instytucji; śmierć została uznana za niezwiązaną ze sobą i została zgłoszona do Komisji Rewizyjnej ds. Instytucji oraz do Rady ds. Monitorowania Danych i Bezpieczeństwa.

 

Cross-Over

 

Nieprzestrzeganie zaleceń dotyczących leczenia wpłynęło na oba ramiona leczenia: pacjenci zdecydowali się opóźnić lub odrzucić operację w ramieniu chirurgicznym i przeszli na operację w ramieniu nieoperacyjnym. (Ryc. 1) Statystycznie istotne różnice między pacjentami przechodzącymi na opiekę nieoperacyjną w ciągu 8 lat od zapisania były takie, że byli starsi, mieli wyższe dochody, mniej niezadowolenia z ich objawów, częściej mieli przepuklinę dysku na górnym poziomie lędźwiowym, Bardziej prawdopodobne jest, że wyrażą linię podstawową dla opieki nieoperacyjnej, mniej prawdopodobne, że będą postrzegać swoje objawy jako pogarszające się w punkcie wyjściowym i mają mniejszy poziom wyjściowy bólu i niepełnosprawności (Tabela 3). Pacjenci przechodzący na chirurgię w ciągu 8 byli bardziej niezadowoleni z objawów w punkcie wyjściowym; częściej widzieli, że pogarszali się w punkcie wyjściowym; bardziej prawdopodobne jest wyrażenie podstawowej preferencji do operacji; i mieli gorsze podstawowe funkcje fizyczne i więcej samooceny niepełnosprawności.

 

 

Główne efekty leczenia

 

Analiza zamiaru leczenia W analizie randomizowanej kohorty, wszystkie pomiary w ciągu 8 faworyzowały operację, ale nie było statystycznie istotnych efektów leczenia w podstawowych pomiarach wyniku (Tabela 4 i Figura 2). W ogólnym porównaniu pomiędzy dwiema grupami leczenia w czasie (pole pod krzywą) wyniki wtórne były istotnie większe w przypadku operacji w analizie zamiar-leczenie (ropień kulszowy (p = 0.005), satysfakcja z objawy (p = 0.013) i samoocena poprawy (p = 0.013)) (Ryc. 3) Poprawa indeksu uciążliwości rwy kulszowej była również statystycznie istotna na korzyść zabiegu chirurgicznego w większości porównań poszczególnych punktów czasowych (choć nieistotna w latach 6 i 7) (tabela 4).

 

 

 

 

An-Treated Analysis Skorygowane efekty leczenia obserwowane w grupie randomizowanej i obserwacyjnej były podobne. W związku z tym kohorty zostały połączone do ostatecznych analiz. Efekty leczenia dla głównych punktów końcowych w połączonej analizie jako leczonej były istotne klinicznie i statystycznie istotne do 8 lat: SF-36 BP 10.9 p <0.001 (95% CI 7.7 do 14); SF-36 PF 10.6 p <0.001 (95% CI 7.7 do 13.5); ODI <11.3 p <0.001 (95% CI <13.6 do <9.1) (Tabela 4). W przypisie do tabeli 4 opisano dostosowujące zmienne towarzyszące wybrane dla ostatecznego modelu.

 

Wyniki z analiz potraktowanych i potraktowanych w ten sposób dwóch kohort porównano na rysunku 2. W połączonej analizie, efekty leczenia były statystycznie istotne na korzyść chirurgii dla wszystkich pierwotnych i wtórnych miar wyniku (z wyjątkiem statusu pracy, który nie różnił się między grupami leczenia) w każdym punkcie czasowym (Tabela 4 i Figura 3).

 

Strata do dalszego postępowania

 

W okresie obserwacji 8, 63% początkowych zarejestrowanych dostarczyło dane ze stratami z powodu przerw w pracy, nieodebranych wizyt lub zgonów. Tabela 5 podsumowała wyjściową charakterystykę utraconych w wyniku obserwacji w porównaniu do tych, które zostały zachowane w badaniu w 8-latach. Ci, którzy pozostali w badaniu w 8, byli - nieco starsi; bardziej prawdopodobne jest bycie kobietą, biały, wykształcenie wyższe i praca na linii podstawowej; jest mniej prawdopodobne, że będzie niepełnosprawny, otrzyma odszkodowanie lub będzie palaczem; mniej symptomatyczny na początku z nieco mniejszym bólem ciała, lepszą sprawnością fizyczną, mniejszą niepełnosprawnością w ODI, lepszym zdrowiem psychicznym i mniejszą rwą kulszową. Różnice te były niewielkie, ale statystycznie znaczące. Tabela 6 podsumowuje krótkoterminowe wyniki w pierwszych 2 latach dla osób zatrzymanych w badaniu w 8 lat w porównaniu z utraconymi w wyniku obserwacji. Osoby stracone w wyniku obserwacji miały gorsze wyniki średnio; jednakże było to prawdą zarówno w grupach chirurgicznych, jak i nieoperacyjnych z nieistotnymi różnicami w efektach leczenia. Wyniki długoterminowe są zatem prawdopodobnie nieco zbyt optymistyczne w obu grupach, ale porównanie między wynikami chirurgicznymi i pozamedycznymi wydaje się być nieobiektywne pomimo długotrwałej utraty czasu obserwacji.

 

 

 

Dyskusja

 

U pacjentów z przepuklina dysku potwierdzone przez obrazowanie i objawy nóg utrzymujące się przez co najmniej 6 tygodnie, operacja była lepsza niż leczenie nieoperacyjne w łagodzeniu objawów i poprawie funkcji. W analizie potraktowanej as, efekt leczenia chirurgicznego był widoczny już w 6, okazało się, że osiągnął maksimum o 6 miesięcy i utrzymywał się przez lata 8; należy zauważyć, że grupa nieoperacyjna również uległa znacznej poprawie i ta poprawa utrzymywała się z niewielką lub zerową degradacją wyników w obu grupach (operacyjnych i nieoperacyjnych) między 4 a 8 lat. W analizie długoterminowej intencji do leczenia, wszystkie wyniki wykazały niewielkie korzyści w chirurgii, ale tylko drugorzędowe wyniki rytmu rwy kulszowej, zadowolenie z objawów i samooceniona poprawa były istotne statystycznie. Trwałe, niewielkie korzyści w grupie chirurgicznej z biegiem czasu sprawiły, że ogólne porównanie zamiaru do leczenia było bardziej istotne statystycznie w czasie, pomimo wysokiego poziomu przenikania. Duże efekty zaobserwowane w analizie potraktowanej as po dostosowaniu pod względem charakterystyki pacjentów z krzyżowaniem sugerują, że analiza "intent-to-treat" może nie docenić prawdziwego efektu operacji, ponieważ można oczekiwać, że mieszanie terapii z powodu przejścia będzie miało tendencję do zbliżania się do siebie. Strata w obserwacji pacjentów, którzy byli nieco gorsi na początku badania i gorsze wyniki w perspektywie krótkoterminowej, prawdopodobnie prowadzi do nadmiernie optymistycznych szacunkowych długoterminowych wyników zarówno w przypadku zabiegu chirurgicznego, jak i nieinwazyjnego. - grupy operacyjne, ale obiektywne oceny efektów leczenia chirurgicznego.

 

Porównania do innych badań

 

Nie ma innych długoterminowych randomizowanych badań, w których podawano takie same podstawowe wskaźniki wyniku jak SPORT. Wyniki głównych punktów końcowych SPORT po 2 latach były dość podobne do wyników Peula i wsp., ale do dalszych porównań konieczna jest dłuższa obserwacja w badaniu Peul.[4,20] W przeciwieństwie do badania Webera, różnice w wynikach w SPORT pomiędzy grupami leczenia pozostawał względnie stały pomiędzy 1 a 8 rokiem obserwacji. Jednym z czynników powodujących tę różnicę może być czułość miar wyniku – na przykład uciążliwość rwy kulszowej, która znacząco różniła się od 8 lat w przypadku zamiaru leczenia, może być bardziej czułym wskaźnikiem powodzenia leczenia niż ogólna ocena miara wyniku stosowana przez Webera i wsp. [2]

 

Długoterminowe wyniki SPORT są podobne do badania Maine Lumbar Spine Study (MLSS). [21] MLSS odnotował statystycznie istotnie większą poprawę po 10 latach uciążliwości rwy kulszowej w grupie operowanej (> 11.9) w porównaniu z grupami niechirurgicznymi (<5.8) z efektem leczenia <6.1 p = 0.004; w SPORT poprawa uciążliwości rwy kulszowej w grupie chirurgicznej w wieku 8 lat była podobna do wyniku 10 lat w MLSS (? 11), chociaż kohorta nieoperacyjna w SPORT wypadła lepiej niż ich odpowiednicy MLSS (? 9.1), jednak efekt leczenia w SPORT, choć mniejszy, pozostał istotny statystycznie (<1.5; p <0.001) ze względu na znacznie większą liczebność próby. Większa poprawa w nieoperacyjnych kohortach między SPORT i MLSS może być związana z różnicami w nieoperacyjnym leczeniu w czasie, różnicami między obiema kohortami od czasu MLSS i nie wymagała obrazowego potwierdzenia IDH.

 

W ciągu 8-u niewiele było dowodów na szkodliwość obu terapii. Współczynnik ponownego działania 8-rok wynosił 14.7%, czyli mniej niż 25% raportowany przez MLSS w 10. [22]

 

Ograniczenia

 

Chociaż nasze wyniki skorygowano pod kątem charakterystyki pacjentów krzyżowanych i kontroli ważnych współzmiennych wyjściowych, przedstawione analizy stanu leczenia nie zapewniają silnej ochrony przed zakłóceniami, która istnieje w przypadku analizy zgodnej z zamiarem leczenia.[4–6] Jednakże, Wiadomo jednak, że analizy dotyczące zamiaru leczenia są stronnicze w przypadku niezgodności na poziomie obserwowanym w badaniu SPORT, a nasze skorygowane analizy dotyczące leczenia dają dokładne wyniki przy rozsądnych założeniach dotyczących zależności przestrzegania zaleceń od wyników podłużnych .[23] Innym potencjalnym ograniczeniem jest heterogeniczność nieoperacyjnych interwencji terapeutycznych, jak omówiliśmy w naszych wcześniejszych artykułach.[5,6,8] Wreszcie, w tym długoterminowym badaniu kontrolnym leczenie zapewniono jedynie 63% początkowo zapisanych pacjentów. dane po 8 latach ze stratami wynikającymi z rezygnacji, opuszczonych wizyt lub zgonów; Na podstawie analiz przeprowadzanych na początku badania i podczas krótkotrwałej obserwacji prawdopodobnie prowadzi to do nieco zbyt optymistycznych szacunkowych wyników długoterminowych w obu grupach leczenia, ale do bezstronnej oceny efektu leczenia chirurgicznego.

 

wnioski

 

W analizie zamiar-leczenie, małe, statystycznie nieistotne efekty leczenia chirurgicznego zaobserwowano dla pierwotnych wyników, ale statystycznie istotne zalety dla rwącej rwy kulszowej, zadowolenia z objawów i samooceny poprawy były widoczne dla 8 lat pomimo wysokiego poziomu leczenia krzyżowanie. Analiza traktowana assemblowanym, łącząca kohorty randomizowane i obserwacyjne, która dokładnie kontrolowała potencjalnie zakłócające czynniki wyjściowe, wykazała znacznie większą poprawę w zakresie bólu, funkcji, zadowolenia i samooceny postępu w ciągu 8 w porównaniu do pacjentów leczonych w trybie nieoperacyjnym. Grupa nieoperacyjna również wykazała znaczną poprawę w czasie, przy czym raportowanie 54% było satysfakcjonujące z ich objawów, a 73% zadowolony z opieki po latach 8.

 

Podziękowanie

 

Narodowy Instytut Zapalenia Stawów oraz Chorób Układu Mięśniowo-szkieletowego i Skóry (U01-AR45444; P60-AR062799) oraz Biuro Badań nad Zdrowiem Kobiet, Narodowe Instytuty Zdrowia, Narodowy Instytut Bezpieczeństwa i Higieny Pracy, Centra Kontroli Chorób i Na realizację tego zadania otrzymano środki w postaci dotacji profilaktycznych. Istotne działania finansowe wykraczające poza składaną pracę: doradztwo, dotacje, zapasy.

 

Badanie poświęcone jest wspomnieniom Brieanna Weinstein i Harry Herkowitz, liderom w ich własnych prawach, którzy po prostu sprawili, że świat stał się lepszym miejscem.

 

Przypisy

 

Inne choroby współistniejące obejmują: udar, cukrzycę, osteoporozę, raka, fibromialgię, cfs, PTSD, alkohol, uzależnienie od narkotyków, serce, płuca, wątrobę, nerki, naczynia krwionośne, układ nerwowy, nadciśnienie, migrenę, lęk, żołądek, jelito

 

Podsumowując, osoby cierpiące na ból migrenowy wymagają najskuteczniejszego rodzaju leczenia, aby pomóc w poprawie, a także w radzeniu sobie z objawami, szczególnie jeśli ich migreny zostały wywołane przez dysk przepuklinowy lędźwiowy. Celem poniższych artykułów było powiązanie tych dwóch warunków ze sobą i wykazanie wyników powyższych badań. Przed operacją można rozważyć różne opcje leczenia bólu migrenowego i lędźwiowego przepukliny krążka. Informacje, do których odwołuje się Narodowe Centrum Informacji o Biotechnologii (NCBI). Zakres naszych informacji jest ograniczony do urazów chiropraktycznych oraz urazów kręgosłupa i stanów. Aby porozmawiać na ten temat, proszę zapytać Dr. Jimeneza lub skontaktować się z nami pod adresem 915-850-0900 .

 

Kurator: dr Alex Jimenez

 

 

 

Dodatkowe tematy: ból szyi

 

Ból szyi jest częstą dolegliwością, która może wynikać z różnych urazów i / lub stanów. Według statystyk, urazy wypadków samochodowych i urazy kręgosłupa szyjnego są jednymi z najczęstszych przyczyn bólu szyi u ogólnej populacji. Podczas wypadku samochodowego nagły zderzenie z incydentem może spowodować gwałtowny ruch głowy i szyi w dowolnym kierunku, uszkadzając złożone struktury otaczające kręgosłup szyjny. Uraz ścięgien i więzadeł, jak również innych tkanek na szyi, może powodować ból szyi i objawy radiacyjne w całym ciele ludzkim.

 

WAŻNA TEMAT: EXTRA EXTRA: Zdrowszy Ty!

 

INNE WAŻNE TEMATY: EXTRA: Urazy sportowe? | Vincent Garcia | Pacjent | El Paso, TX Chiropractor